Γράφουν για πόνο
σαν να ήταν χρώμα.
Όπως και αν μπορούσαν να δουν την
το σκοτάδι ανεβαίνει κατά μήκος του φεγγαριού
ορίζοντας, και να σέρνετε το δρόμο του
τα κοίλα οστά τους.
Σαν να το νιώθουν
να μάθουν να αναπνέουν μόνοι τους.
Γράφουν για πόνο
σαν να ήταν μια υπόσχεση.
Όπως θα έπρεπε να σπάσει
με το επείγον του ηλιοβασιλέματος
καταρρέει σε σιλουέτες
πέρα από τους φθινοπωρινούς ορίζοντες.
Σαν να το νιώθουν
κατάρρευση σε λέξεις της σιωπής.
Και όμως, λένε,
ο πόνος είναι ο πιο ζοφερός εραστής