Η ψυχή και το μυαλό
γράφουν γραμμές
που προκαλούν μυστήρια.
Τα λόγια της χορεύουν
εκεί που περπατούσε,
γυμνή ανάμεσα στο δάσος.
Γράφει για τη βροχή
πίσω από τα σημεία
όπου βρισκόμαστε
εκεί στις ωδίνες του πόνου.
Αυτός ο βαθύτερος πόνος
που αισθάνομαι,
γίνεται ασήμαντος
σε αυτό το ταξίδι,
όπου ορίζω
τον εαυτό μου
και ανεβαίνει
πάνω από την ύπαρξή μου
εδώ μέσα στη μοναξιά
που βρίσκω
μέσα σε αυτό
το κρυμμένο χώρο.
Εδώ, η καρδιά μου
γίνεται εθισμένη
αφήνοντας πίσω
τις επιπλοκές
που προσκολλώνται
στα κιγκλιδώματα
της όλης
έμπνευσης μου
όταν προσπαθώ
να γράψω
το τραγούδι
ενός νυχτολούλουδου
και κάθε
κακή μνήμη
να
σβήνει
μέσα σε δακρυγόνες στιγμές
στον ωκεανό
της θλίψης.